غلامحسین بنان در خانواده‌ای اهل هنر در محله قلهک
تهران، در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۲۹۰ به دنیا آمد.
پدرش کریم‌خان بنان‌الدوله نوری و مادرش شرف‌السلطنه
دختر شاهزاده محمدتقی میرزا رکن‌الدوله برادر ناصرالدین شاه بود. او در یازده سالگی
آواز را نزد مرتضی نی‌داود آموخت.
به گفته خود او، فعالیتش را در سال ۱۳۰۶ آغاز کرد و فقط
در جلسات خصوصی و در حضور دوستان و آشنایان آواز می‌خواند. بنان از سال ۱۳۱۵ تا
۱۳۲۱ در خیابان ۳۰ متری اهواز ساکن بود و در آن سال‌ها کارمند اداره ایران‌بار
اهواز بود.
او از اواخر شهریور ۱۳۲۱ وارد رادیو شد و با همکاری
هنرمندانی چون روح‌الله خالقی صدایش به گوش مردم رسید.
از سال ۱۳۲۱ و با همکاری شماری از هنرمندان دیگر از رادیو
تهران صدای غلامحسین بنان از رادیو شنیده شد. او وارد ارکستر انجمن موسیقی شد و با
ارکستر شماره یک نیز همکاری کرد. بنان از بدو شروع برنامه «گلهای رنگارنگ» بنا به
دعوت داود پیرنیا با آن همکاری داشت. وی در طول فعالیت هنری خود، حدود ۳۵۰ آهنگ
اجرا کرد. ویژگی صدای وی زیر و بم‌ها و تحریرهای صدای اوست. برخی بنان را بزرگترین
اجرا کننده سبک وزیری-خالقی می‌دانند. او همچنین در کنار ادیب خوانساری از
اجراکنندگان آثار صبا و مرتضی محجوبی بود. همچنین به مرکب‌خوانی و تلفیق شعر و موسیقی
مسلط بود.
در سال ۱۳۳۲ به پیشنهاد روح‌الله خالقی به اداره کل
هنرهای زیبای کشور منتقل شد و در سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کار مشغول
و در سال ۱۳۳۴ رئیس شورای موسیقی رادیو شد. غلامحسین بنان از ابتدا در برنامه‌های
گلهای جاویدان و گلهای رنگارنگ و برگ سبز شرکت داشته و برنامه‌های متعدد و گوناگون
دیگری از این خواننده به جا مانده است.
در این برنامه‌ها، نوازندگان موسیقی سنتی چون روح‌الله
خالقی، ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، احمد عبادی، حسین تهرانی، علی تجویدی، و… با
او همکاری داشته‌اند.
از ترانه‌های بنان می‌توان به: آهنگ آذربایجان در
دستگاه شور، آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا در مایه بوسلیک، الهه ناز در مایه دشتی، بهار دلنشین در
آواز اصفهان، بوی جوی مولیان در آواز اصفهان، تصنیف توشه عمر در دستگاه همایون، یار
رمیده، می‌ناب، خاموش، مرا عاشقی شیدا در دستگاه سه گاه، من از روز ازل در دستگاه
سه گاه، نوای نی در آواز دشتی و سرود ای ایران در مایه دشتی اشاره کرد.
به تصریح همسرش، بنان بهترین اثر خود را حالا چرا و
کاروان می‌دانست و می‌گفت: «کاروان را برای بعد از مرگم خوانده‌ام». اواخر عمر هم
دلبستگی عجیبی به ترانه رؤیای هستی پیدا کرده بود تا آنجا که با این آهنگ می‌گریست.
آواز ماهور با غزل سعدی به مطلع «همه عمر برندارم سر از
این خمار مستی/ که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی» و آواز دیلمان با شعر سعدی
به مطلع «چنان در قید مهرت پایبندم/ که گویی آهوی سر در کمندم» و همچنین آواز
اصفهان بر روی غزل «آمد اما در نگاهش آن نوازش‌ها نبود» از کارهای شاخص بنان
هستند. دیلمان در گلهای رنگارنگ ۲۱۷ب (کاروان) اجرا شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر