عمادالکتابمیرزا محمدحسین سیفی قزوینی ملقب به عمادالکتاب از استادان بنام خوشنویسی نستعلیق در صد سال اخیر بود.
عماد الکتاب در ۲۷ فروردین ۱۲۴۰ شمسی در قزوین به دنیا آمد. پدرش قباله‌نویس و مادرش از سادات سیفی قزوین بود. مراحل مقدماتی خوشنویسی را نزد میرزا محمد علی خوشنویس فراگرفت. در شانزده سالگی به عتبات سفر کرد و علوم دینی را در آنجا فرا گرفت. عمادالکتاب بعد از بازگشت از نجف و کربلا در سال ۱۲۷۱ در خیابان ناصرخسرو آموزشگاه دارالکتابه را جهت آموزش خوشنویسی دایر کرد. در دوران انقلاب مشروطه همراه با انقلابیون شد و برای باز گرداندن آرمانهای از دست رفته‌ی انقلاب وارد جمع کمیته‌ی مجازات گردید. بعد از لو رفتن تشکیلات کمیته‌ی مجازات اعضای این کمیته دستگیر شده، تعدادی از سران کمیته اعدام و تعدادی هم به زندانهای طویل المدت محکوم شدند. عمادالکتاب سالهای زیادی را در زندانهای مخوف با شرایط سخت و جانفرسا گذراند. شرایط دشوار زندان را میتوان در اثنای سطور سیاه‌مشقهای استاد یافت که در ایام زندان تحریر کرده است. عمادالکتاب بعد از تحمل پنج سال زندان در سال ۱۳۰۰، در ۶۰ سالگی از زندان آزاد شد. او قبل از زندان، منشی وزارت انطباعات بود که این سمت را بعد از آزادی از زندان نیز عهده دار شد که تا سالهای آخر عمر ایشان در دربار پهلوی نیز ادامه داشت. او به مدت ۷ سال معلم مشق احمد شاه بود.
از دیگر هنرهای عماد الکتاب نقاشی آب رنگ و طراحی سیاه قلم بوده است. از آثار
او میتوان به طراحی پرتره‌ی او به دست خود استاد اشاره کرد.
عمادالکتاب، در طول زندگی خود از لحاظ خدمت به جامعه و روح وطن‌پرستی، مورد تکریم
طرفداران علم و ادب بود و در سال ۱۳۱۳ شمسی نیز
به پاس خدمات صادقانه‌اش، موفق به دریافت نشان درجه یک فرهنگ از وزارت معارف گردید.
عمادالکتاب در سن ۷۵ سالگی در بیست و ششم
تیرماه سال ۱۳۱۵ ه.ش / ۲۷ ربیع‌الثانی ۱۳۵۵ ه.ق در
تهران درگذشت و در امامزاده عبدالله شهرری دفن شد.
از عمادالکتاب آثار قلمی زیبایی به یادگار مانده است. این آثار عمدتا سیاه مشقهای زیبایی است که حاصل عمر وی است که زینت بخش بسیاری از موزه‌ها و کتابخانه‌های در کشورهای مختلف جهان است. کتابچه‌های رسم‌المشق یا رسم الخط از ابداعات وی برای آموزش خوشنویسی است.
از دیگر کارهای او کتابت بسیار نفیس شاهنامه فردوسی معروف به «امیربهادری»
است که در تهران به چاپ رسیده‌است. او این کتاب را برای مظفرالدین شاه نوشت و به
همین مناسبت لقب «عمادالکتاب» گرفت.
وی از سال ۱۳۰۴ شمسی در دفتر مخصوص
رضاشاه به سمت فرمان‌نگار مشغول خدمت شد و مأمور تحریر فرامین و نامه‌ها گردید. در
سال ۱۳۱۲ شمسی از طرف انجمن آثار ملی، مأمور نوشتن کتیبه‌های
آرامگاه فردوسی در طوس شد و بعد از آن کتیبه‌های دارالفنون، دانشسرای عالی، مدرسه
رضاییه، دانشگاه تهران و دانشگاه معقول و منقول (دانشگاه الهیات فعلی) را نوشت.
از دیگر آثار عمادالکتاب، کتابت سیاحت نامه استانلی به آفریقا، کتابت نامهٔ دانش‌وران ناصری در ۱۳۱۸ ه. ق، کتابت ترجیع بند هاتف اصفهانی، کتابت اوصاف الاشراف و نوشتن کتیبه‌های اطراف صحن خانقاه و مقبره صفی علی‌شاه و حدیث (ولایت علی‌بن ابی‌طالب … الخ) در حضرت عبدالعظیم مقابل صحن حمزه بن موسی بن جعفر و کتیبه سردر ورودی بیمارستان فیروزآبادی در شهر ری و غیره از آثار شیوه‌ای اوست.
از جمله شاگردان عمادالکتاب باید به علی منظوری، ملک‌الخطاطین، حسن زرین‌خط، علی‌اکبر کاوه، ابراهیم بوذری و علی‌آقا حسینی اشاره کرد که هر یک به مقام استادی رسیده‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر