استاد محمدتقي بهار پسر ملك الشعرا محمد كاظم صبوري در
سال ۱۲۶۶ ش در مشهد به دنيا آمد. از هفت سالگي به سرودن شعر روي آورد و از
مظفرالدين شاه در ۱۸ سالگي لقب ملك الشعرايي گرفت. وي از محضر اديب نيشابوري
استفاده برد و با وجود منع پدر از سرودن شعر، به دليل علاقه و استعداد ذاتي، به
اين هنر روی آورد. محمدتقي بهار پس از مرگ پدرش همراه تكميل تحصيلات علمي، در شعر نیز سرآمد همه شاعران معاصر ايران گرديد،
تا جايي كه به عنوان آخرين استاد شعر كلاسيك فارسي شناخته شد و آوازه جهاني پيدا
كرد. بهار بعدها به خدمت دولت درآمد و پس از مدتي اشتغال در مناصب دولتي، در سلك
آزادي خواهان و مشروطه طلبان جاي گرفت. بهار فعاليتهاي سياسي خود را از آغاز
نهضت مشروطه آغاز كرد و در اين راه متحمل رنج زندان و تبعيد و آوارگي گرديد. در
همه اين احوال از آن روزها و شبها كه ملك الشعرا بهار، عمر خود را در زدوخوردهاي
سياسي و روزنامهنگاري و حبس و تبعيد و خدمت در مجلس شوراي ملي ميگذرانيد تا آن
ساعتها كه با لحن دلچسب و سخنان دلانگيز و اشارات دلنشين خود در كلاس درس اشتغال
داشت، حتي در ايام بيماري و آخرين روزهاي زندگي، ذهن خلاقش از آفرينش معاني و
موضوعات جديد باز نايستاد و مجموعههاي شعري پديد آورد. از لحاظ ادبي نيز اهميت
شعر بهار بيشتر از آن جهت است كه او زبان فصيحِ پيشينيان را به بهترين و دل
انگيزترين صورت در سخن خود به كار برده است. بهار با اطلاع وافري كه از زبان فارسي
و ادبيات قبل از اسلام داشت، به خلق تركيبات جديد و وارد كردن بسياري از لغات
متروك لهجههاي كهن درآثار خود توفيق يافت. تصحيح و حاشيه تاريخ سيستان و
مجملُالتواريخ و تأليف سبكشناسي نثر فارسي و ديوان اشعار و چند نوشتار سياسي از
جمله آثار اوست. استاد محمدتقي بهار سرانجام در اول ارديبهشت ۱۳۳۰ ش در ۶۴ سالگي
به بیماری سل درگذشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر