فرارسیدن ماه رمضان، ماه قرآن، ماه شبهای والای قدر و مـاه تقوای رهـائیبخش، مبارک باد
سه شنبه ۲۴ فروردین ۱۴۰۰ مصادف است با آغاز ماه مبارک رمضان، ماه تقوای رهاییبخش. ماهی که در آن قرآن فرو‌فرستاده شد تا انسانِ را به‌سوی یگانگی و رهایی هدایت کند. از این نظر رمضان ماه تطبیق با ارزشها و ایده‌آلهای توحیدی، یعنی ماه نبرد با خوی حیوانی و اجبارات بازدارنده و ضد‌تکاملی است. دراین ماه مبارک، رهروان آیین محمد(ص) به تلاش و مجاهدتی فردی و جمعی برای صیقل زدن ارادهٌ انسانی و انقلابی خود برمی‌خیزند و کسب ارزشهای تکاملی و غلبه بر کششها و اجبارات خودبهخودی را سرلوحهٌ کار خود قرار می‌دهند. بدیهی است که کسب این ارزشها و نیل به تقوای رهاییبخش لازمهٌ پیشبرد مبارزهٌ انقلابی در پهنهٌ سیاسی و اجتماعی است و چنین است که مجاهدان و پیروان راستین اسلام محمدی، رو‌در‌روی ریاکاری و فرمالیسم مرتجعان، با انجام فرایضی مانند نماز و روزه به انطباق هرچه بیشتر با محتوا و پیام یگانه‌ساز اسلام راه می‌برند و برای انجام وظایف مبرم اجتماعی و انقلابیشان یعنی نبرد بی‌امان برای رهایی خلق و میهن و ریشه‌کن کردن ستم و بهره‌کشی و فریب و دجالگری، که مظهر مجسم آن رژیم پلید و دین‌فروش آخوندی است، عزمها را جزم‌تر می‌کنند و اراده ها را صیقل می‌زنند.
روزه»
سمبل نفی «انطباق غریزی» در جهت نیل به کمال و ارتقای خداگونهٌ انسانی است.
یا اَیُهَاالَذینَ آمنُوا کُتِبَ عَلیکُم الّصیام کَما کُتبَ عَلی‌الَذینَ
مِن قَبلِکُم لَعّلَکُم تَتّقُون
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، بر شما روزه مقرر شده، هم‌چنان‌که بر پیشینیان
شما شده بود، شاید که پرهیزکار باشید.
روزه یکی از مهمترین شعائر اسلام است که در قرآن در ردیف نماز از آن یاد می‌شود. روزه محدود به اسلام نبوده، بلکه هم‌چنان که قرآن می‌گوید، فریضه‌یی است که در ادیان توحیدی پیشین نیز وجود داشته است. هدف از روزه، مطابق تعالیم قرآن، خارج شدن از جبرهای کور و غریزی و به‌کارگیری اراده برای نیل به تقوای رهاییبخش تکاملی است. این هدف، در قالب یک رشته آداب و سنن و اشکال سمبلیک نظیر ترک خوردن و آشامیدن عرضه شده است که به‌بهترین وجه گویای همان «محتوا» و فلسفهٌ روزه است. در‌واقع ترک موقت خوردن و آشامیدن، بیانی سمبلیک از توان بالقوهٌ انسان برای خروج از اجبارات و واکنشهای غریزی و خودبهخودی است،که در جوهر خود، تقویت و بارز‌شدن استعداد ویژٌه تکاملی انسان را مد‌نظر قرار می‌دهد. همان استعدادی که بر‌حسب آن انسان، به‌حکم اختیار و آزادی ذاتی خویش، «می‌تواند و باید» غرایز و وجوه مشترک خود با دنیای حیوانی را (که خوردن و آشامیدن یکی ازمصداقهای آن است)، نفی کرده و برآن مسلط شود.
روشن است وقتی از نفی «خود» حیوانی و راهیابی به جوهر خداگونهٌ انسانی، که روزه یک مثال و ممارست در مسیر آن است، سخن می‌گوییم، وجه تمایز آن با ایدئولوژیهای ایده‌آلیستی را هم در‌نظر داریم. به‌عبارت دیگر ما با تأکید روی فلسفه و کارکرد اخص شعائری هم‌چون روزه، هرگز نمی‌خواهیم با یک نگرش ایده‌آلیستی و از مواضع راست، وجه مشترک تردید‌ناپذیر وجود انسان با دنیای حیوانی را منکر شده و به‌ضرورت پاسخگویی به نیازهای واقعی در این رابطه کم بها بدهیم. یا هم‌چون صوفیان، کمال و ارتقای انسانی را جدا از ظرف اجتماعی آن، در خانقاه و دیر جستجو کنیم. توحید راستین با این‌قبیل دیدگاهها و با هرگونه رویکرد ارتجاعی و شرک‌آمیز، از بنیاد در تعارض است.
فلسفهٌ
روزه در چارچوب یک دیدگاه انسان‌شناسانهٌ توحیدی، هم‌چنان که گفته شد، بر‌این
استوار است که انسان بتواند به‌اتکای «اختیار نسبی» و امکان انتخاب ذاتی خویش، ضمن
یک ممارست و تمرین یک‌ماهه، آمادگی لازم را برای از میان برداشتن موانع رشد و
تکامل فردی کسب نماید.
براساس چنین نگرشی از محتوای روزه است که حضرت علی (ع) در اوج یکتاپرستی
انقلابی روزه‌داریها و نمازشب‌خوانیهایی را که از محتوا و تأثیر عملی خود تهی شده
و جنبهٌ فرمالیستی پیدا کرده‌اند، رد کرده و می‌گوید: «کَم مِن صائِم لَیسَ لَهُ
مِن صیامِه اِلاّ الجُوع َو الُظماء َو کَم مِن قائم لَیسَ لَه مِن قیاِمه اِلاّ
الّسهَر وَالَعناء ـ بسا روزه‌داری که از روزه داشتن خود حاصلی جز تحمل مقداری
گرسنگی و تشنگی نبرد و بسا نمازگزاری که جز تحمل بیداری و سختی، تأثیر دیگری از
نماز نپذیرفته است.
بنابراین روزه‌یی از اصالت برخوردار است و مورد قبول واقع می‌شود، که تأثیری
در رشد و تکامل تقوای رهاییبخش فرد داشته باشد و در نتیجه ارادهٌ او را در‌برابر
وظایف و دشواریهایی که در مسیر پیکار در راه خدا و خلق با آنها رو‌به‌رو می‌شود،
بیشتر کند.
البته در روزگار سلطهٌ آخوندهای دجّال و دین‌فروش، بسیاری از شعائر و مفاهیم
مقدس توحیدی تحریف شده و در خدمت سیاست تزویر و عوامفریبی قرار گرفته اند. ماه
رمضان و روزه هم از این تعرض بی‌نصیب نمانده‌اند.
آخوندها با اعمال ارتجاعی‌ترین شیوه‌های ضدانسانی و قرون وسطایی، به‌تدریج
ماه رمضان را در اذهان، ماه تحمیل و اجبار و تفتیش عقاید، همراه با شکنجه و شلاق‌زدن
کرده‌اند. اما امروزه، خیانتهای خمینی و آخوندهای دین‌فروش در آلوده کردن اسلام و
سوءاستفاده از آن برای مقاصد شوم خود، افشاشده و کارآیی خود را از دست داده است.
حلول ماه مبارک رمضان برهمهٌ پیروان آیین حنیف محمد (ص) مبارک باد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر