وی پس از پایان تحصیلات مقدماتی برای ادامه تحصیل در دارالفنون، ساکن تهران
شد و به‌تحصیل در دانشکده ادبیات پرداخت و دانشنامه دکترایش را در سال ۱۳۲۱ دریافت کرد. دانشنامه او با
عنوان "مزديسنا و تأثير آن در ادب فارسى" و استاد راهنماى او ابراهيم
پورداوود بود. معين اولين كسى است كه
دكتراى ادبيات فارسى گرفت.
او از چند دانشگاه خارجی درجه دکترای افتخاری داشت و عضو فرهنگستان ایران شد
و ریاست کمیسیون ادبیات سمینار جهانی تاریخ و فرهنگ ایران را برعهده داشت.
دکتر معین حدود ۲۴ جلد کتاب تالیف کرد. از فعالیت‌های پر اهمیت وی همکاری با علامه
دهخدا و تنظیم فیش‌های چاپ نشده پس از درگذشت دهخدا بود.
او همچنین طبق وصیت نیمایوشیج بررسی آثار او را برعهده گرفت. از جمله تالیفات
با ارزش وی فرهنگ معین در شش جلد است که از منابع معتبر واژگان زبان فارسی است.
وی به‌زبانهای فرانسه، انگلیسی، عربی و آلمانی تسلط کامل داشت و زبانهای پهلوی
اوستایی و فارسی باستان و بعضی لهجه‌های محلی را خوب می‌دانست.
دکتر معین به‌علت کارهای زیاد مطالعاتی و تحقیقی در سال ۱۳۴۵ در یکی از اتاق‌های دانشکده
ادبیات بیهوش شد و به‌حال اغماء فرو رفت.
برای معالجه او اقدامات زیادی شد و او را به‌کشورهای مختلف بردند. اما
سرانجام پس از چهار سال و پنج ماه که در حالت اغماء بود، در ۱۳ تیر ماه ۱۳۵۰ در ۵۷ سالگی درگذشت.
آرامگاهش در آستانه اشرفیه گیلان است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر