در جنگ جهانی دوم شبه جزیره هندوچین و از جمله سرزمین ویتنام، به دست ژاپن
افتاد. بعد از بمباران هیروشیما و ناکازاکی و شکست ژاپن در جنگ، فرانسویها که از
دست نیروهای ژاپن خلاص شده بودند به تکاپو افتادند تا ویتنام را در زیر سلطه خود
بگیرند. به این ترتیب جنگ اول ویتنام به مدت ۹ سال بین نیروهای هوشی‌مین و فرانسه آغاز شد. فرانسویها
با این ادعا که اگر ما هندوچین را اشغال نکنیم، همه منطقه جنوب شرقی آسیا را انگلیس
تصرف می‌کند، برای حمله و تجاوز به ویتنام زمینه چینی کردند.
نهم ماه مه ۱۹۴۵ که به جنگ جهانی دوم خاتمه داده شد، نبرد استقلال طلبان با ارتش
فرانسه تازه آغاز گشت. اگرچه فرانسه، به ظاهر و روی کاغذ، استقلال بخش شمالی ویتنام
را به رسمیت شناخته بود؛ ولی آن را وابسته به خویش کرد. هدف فرانسه سلطه بر ویتنام بود.
در اواخر سال ۱۹۴۶ نیروی هوایی فرانسه شهر هایفونگ را بمباران کرد و برای هوشی‌مین
و یارانش جز جنگ‌های پارتیزانی راهی باقی نگذاشت. ارتش فرانسه علیه مردم ویتنام
اقدام به جنگ تمام عیار نمود.
مبارزین ویتنامی راه‌های ارتباطی فرانسویان را مختل و کابل‌های برق و تلفن را
قطع می‌کردند. ویت‌کنگ روزها کشاورزی و شبها جنگ می‌کرد. ارتش فرانسه که نمی‌دانست
مبارزین کجا هستند و قادر نبود آن‌ها را از مردم دیگر تشخیص دهد، تا می‌توانست نیرو
به ویتنام فرستاد.
در سال ۱۹۵۳ سرفرماندهی عالی ارتش فرانسه در ویتنام تصمیم گرفت به خیال خودش
ضربه جانانه‌ای بر مبارزین ویتنامی وارد کند. برای رسیدن به این هدف محل دین‌بین‌فو
(دشتی در ویتنام شمالی نزدیک مرز لائوس) را که نزدیک رودخانه قرمز بود برگزید و به
انبار پیچیده‌ترین سلاح‌ها، فرودگاه‌های نظامی و تأسیسات مخابراتی تبدیل کرد. همه
امید فرانسه برای شکست ویت‌کنگ در دین‌بین‌فو متمرکز شد.
ژنرال جیاپ که رهبری ارتش ویت‌کنگ را به عهده داشت متوجه شد که با حملات
کلاسیک نمی‌تواند دین‌بین‌فو را تسخیر کند. از ده‌ها کیلومتر دورتر از این پایگاه
اقدام به حفر تونل‌های زیرزمینی کرد و جنگجویان به دور از دید ارتش فرانسه شبانه
با سختی زیاد تونل‌ها را حفر می‌کردند.
در غروب ۱۳ مارس ۱۹۵۴ ده‌هزار ویتنامی بدون واهمه از مرگ حمله به خط اول
استحکامات فرانسوی را آغاز کردند. آتش شدید توپخانه فرانسویها صدها نفر از سربازان
خط مقدم جیاپ را قبل از آن که به سنگرهای فرانسوی برسند از پای انداخت اما امواج
سربازان ویت‌مین بدون بیم از تلفات بیشتر به همراه فرماندهانشان در زمانی که حتا
توپ‌ها و مسلسل‌ها فرانسوی احتیاج به استراحت داشتند حمله را قطع نکردند و بالاخره
بعد از هشت هفته در اول ماه مه ۱۹۵۴ ردیف
اول استحکامات فرانسه دژدین بین فو به دست جیاپ سقوط کرد. وحشت ارتش فرانسه را
فراگرفت آن‌ها خود را کاملاً در محاصره دیدند.
از لحظه سقوط دین‌بین‌فو هزاران سرباز فرانسوی از ارتش فرار کردند. در این
نبرد ارتش فرانسه چهار هزار کشته و هشت هزار نفر اسیر از دست داد. ویتنامی‌ها هم
چندین هزار کشته دادند. با سقوط دین‌بین‌فو قدرت نظامی، سیاسی، اقتصادی فرانسه و
موقعیت آن کشور در جهان، نزول کرد اما، حیثیت داخلی و جهانی ویت‌کنگ به اوج رسید.
ژنرال ناوار که فرماندهی کل ارتش فرانسه در ویتنام را عهده‌دار بود با خبر
سقوط دین‌بین‌فو و اسیر شدن ژنرال دوگاستری به گریه افتاد. با شکست ارتش فرانسه در
دین‌بین‌فو، در فرانسه «پیرمندس فرانس» از حزب سوسیالیست که طرفدار صلح بود
نخست‌وزیر شد و با ویت‌کنگ مذاکره نمود. پیروزی ویتنامی‌ها در این نبرد، فرانسه را
مجبور کرد در کنفرانس ژنو به استقلال ویتنام (و همچنین کامبوج و لائوس) رضایت دهد.
در این موافقت‌نامه ویتنام موقتاً به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم گشت.
سقوط دین بین فو به ۱ قرن نفوذ فرانسه در هند و چین پایان داد. و دنیا پی برد
که قدرت‌های اروپایی دیگر قادر به نگه‌داری امپراتوری‌های بزرگ خود نیستند. اما
خروج فرانسه از گردونه‌ی نبردهای هند و چین اثر دیگری نیز داشت؛ ورود آمریکا و
شوروی به عرصه‌ی منازعات منطقه.
غفوری، علی ـ ۱۰۰جنگ بزرگ تاریخ
برای مطالعه بیشتر در مورد جنگ دین بین فو اینجا کلیک کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر